آقا

ساعت چهار و نيم صبح جمعه بيست و پنج فروردين هشتاد و پنج

مثل هميشه چه خواب و چه بيدار

خوابم

اما تو مُردي

.

.

.

يه چاي و يه سيگار چقد ميچسبه

.

دو ماه چشم به راه

بودي

بوديم

.

حتي ديگه نميتونم از دستت عصباني شم